John Crombez in De Standaard van maandag 20 februari 2012
Sinds de discussie rond sociale en fiscale fraude aan volume heeft gewonnen, duiken er geregeld elementen op die het debat vervuilen, vindt JOHN CROMBEZ. ‘Stigmatisering’ is er een van, ‘schikking’ ook. Dus vindt hij de tijd rijp om enkele punten op hier en daar een i te zetten.
Zwart is niet altijd zwart in de strijd tegen fraude, haalde professor emeritus Frans Vanistendael vrijdag in deze krant aan (DS 17 februari). Daar valt iets voor te zeggen. Het gaat hier om delicate en complexe materie, waar de grens tussen wat kan en niet kan soms flinterdun is. Dat voedt de onrust en de twijfel. Maar dat rechtvaardigt niet dat alles op één hoop gegooid wordt als het over fraude gaat. Dat rechtvaardigt niet dat fraudebestrijding al te makkelijk wordt gereduceerd tot ‘stigmatiseren van bepaalde groepen’. Ik heb het de voorbije weken enkele keren meegemaakt: je veroordeelt een bepaalde vorm van fraude en sommigen zien er meteen een veroordeling in van alle ondernemers. Het debat over fraude verdient veel meer dan een zwart-witdiscussie met veel te korte bochten.
( …………… ) ( …………….. )
REACTIES / zie De Standaard voor meer
Op 21 februari 2012 zei Jerry Mager:
Deze trits van drie Standaard-artikelen (Vanistendael 17-02, Peeters 18-02 en Crombez 20-02) over (fiscale) wet- en regelgeving in het kader van sociale rechtvaardigheid en maatschappelijke ordening vindt frappant genoeg een ‘pendant’ in de Economist van 18-02 dat als thema heeft: de overregulering van Amerika. De paradox is dat overproductie van wetten en regels hetzelfde effect heeft als het ontbreken van iedere regel. In het eerste geval zien we door de bomen het bos niet en wanneer geen formele regels bestaan dan bevinden we ons in de woestijn. In beide situaties geldt: anything goes, homo homini lupus en is de burger de facto onbeschermd en vogelvrij aan struikrovers overgeleverd. In het Economist-artikel lees ik tussen de regels door dat de productie van wetten en regels in Amerika langzamerhand een doel op zich geworden is, met de intentie van een kleine groep parasieten om beter te worden ten koste van het algemeen belang.
Een parallel dringt zich op met de productie van financiële producten die met voorbedachte rade in elkaar worden gestoken om het publiek een rad voor ogen te draaien en geld te ontfutselen; legaal maar met volstrekt onoorbare bedoelingen. Bepaalde banken lijken zich inmiddels toe te leggen op de productie van malafide financiële instrumenten en bedriegelijke constructies om ons, de burger-consumenten, geld afhandig te maken. In de praktijk komt het neer op ordinaire plunder. Hetzelfde lijkt met wetgeving te gebeuren: een fabrieksmatige overproductie aan de lopende band van wetten die ten doel hebben de massa te desoriënteren en de wereldorde te ontwrichten. Wij worden met en door deze vreemde voortbrengselen en bizarre bedenksels letterlijk het bos in gestuurd of in het moeras geduwd. Tot overmaat van ramp zijn deze tendensen ook nogeens complementair.
Waar banken eerst een duidelijke maatschappelijke functie en taak hadden – het faciliteren van de economische processen ten faveure van ons allemaal – en het ontwerpen van wetten ons sociaal verkeer zou moeten stroomlijnen en versoepelen, zien we steeds vaker en brutaler een perverse misbruik van het financieel instrumentarium, door een groeiende groep lieden die zich almaar verder specialiseren in dit bedenkelijk metier. Voor de productie van wetten idem dito. Wanneer deze ontwikkelingen zich ongecontroleerd en ongeremd kunnen voortzetten, dan staan ons nog een heleboel onaangename gebeurtenissen te wachten en zal iedere ramp de vorige in omvang en ernst overtreffen. De meeste reageerders op deze site betrekken de ontwikkelingen zoals de drie auteurs ze hier voor meso- en macro-niveau schetsen, zeer begrijpelijk op hun directe en nabije situatie, maar vergelijkbare naargeestige tendensen zijn op giga-niveau mondiaal net zo hard eroderend werkzaam. /
maquis méchant 